Andrzej Włodarczyk

    Piątek. Dla niektórych zwykły dzień tygodnia, dla innych święto, które pojawia się jak błyskawica po pięciu długich, monotematycznych dniach. Dla mnie — i podejrzewam, że nie tylko dla mnie — piątek ma w sobie coś nieuchwytnego, coś, co trudno wytłumaczyć słowami, a jeszcze trudniej zignorować. To nie tylko symbol końca pracy, szkoły czy obowiązków, ale raczej moment, w którym życie nagle zdaje się odetchnąć. Wchodzę w niego jak do pokoju, w którym od dawna nie byłem: świeże powietrze, inna atmosfera, światło, które zdaje się mieć inny odcień, jakby wszystko, co szare i trudne w ciągu tygodnia, zostało w tyle, zamknięte w biurowych murach, szkolnych klasach czy w rytmie codziennej rutyny. Zawsze zastanawiało mnie, skąd bierze się ta szczególna energia piątku. Czy to kwestia społeczna — bo wszyscy go oczekują, wszyscy planują małe przyjemności? Czy może biologiczna — bo nasze ciała podświadomie czują, że nadchodzi czas na odpuszczenie, reset? A może to po prostu magia wspól...

  Każdego roku, 3 grudnia, świat zatrzymuje się na chwilę, aby zwrócić uwagę na życie osób z niepełnosprawnościami. Dla wielu z nas to jedynie data w kalendarzu – kolejny „dzień tematyczny”, który przechodzi niezauważony. A przecież za tym świętem kryją się historie, emocje i codzienne wyzwania, które dotykają setki tysięcy ludzi w Polsce i na świecie. Często myślimy, że wiemy, czym jest niepełnosprawność – widzimy osoby poruszające się na wózkach, słyszymy o trudnościach w pracy czy edukacji. Ale to dopiero wierzchołek góry lodowej. Za każdą z tych osób kryje się życie pełne pasji, marzeń, walki o samodzielność i godność. To historie o sile, determinacji, ale też o chwilach zwątpienia, które większość z nas nigdy nie dostrzega. Chcę Ci pokazać, że Międzynarodowy Dzień Osób z Niepełnosprawnościami to nie tylko święto symboliczne – to okazja, aby naprawdę zrozumieć codzienność ludzi, którzy często są marginalizowani, mimo że ich doświadczenia i wkład w społeczeństwo są niezwykle cen...

  Kiedy zakładałem tego bloga kilka lat temu, nie miałem pojęcia, dokąd zaprowadzi mnie ta droga. Zaczynałem skromnie — z pasją, kilkoma pomysłami i potrzebą podzielenia się tym, co we mnie gra. Z czasem blog zaczął żyć własnym życiem: dojrzewał razem ze mną, rozwijał się, zmieniał kierunek, a nawet… uczył mnie cierpliwości. I może właśnie dlatego decyzja o przeniesieniu go na nową domenę oraz stworzeniu jego zupełnie nowej wersji była jedną z najbardziej naturalnych, a jednocześnie przełomowych rzeczy, jakie ostatnio zrobiłem. Nowa domena to nie tylko świeży adres w przeglądarce. To symboliczny moment zamknięcia pewnego etapu i otwarcia zupełnie nowego rozdziału — dojrzalszego, bardziej uporządkowanego i w pełni zgodnego z tym, kim jestem teraz. To trochę jak przeprowadzka do nowego mieszkania: niby wszystkie meble są te same, ale przestrzeń, klimat i możliwości stają się zupełnie inne. Prace nad nową wersją bloga trwały długo, bo zależało mi na tym, żeby dopracować każdy szczegół...